Ik was altijd maar aan het rennen. Werken, zorgen voor de kinderen, proberen alles draaiende te houden. Tijd voor mijn partner of voor mezelf? Die was er eigenlijk niet, want een oppas hadden we niet. Het voelde als overleven. Mijn werk vrat mijn energie, want ik voelde me daar niet gezien. Al dat harde werk, maar de waardering bleef uit.
Jarenlang werkte ik in de GGZ als ambulant hulpverlener. Wat begon met passie en plezier, eindigde met een gevoel van vastzitten. Maar weggaan? Dat durfde ik niet. Wat zou ik dan moeten doen? Was ik wel goed genoeg? En daarnaast had ik een gezin dat deels afhankelijk was van mijn inkomen. Dus ik ging door, tegen beter weten in. Totdat mijn lichaam voor mij de beslissing nam: burn-out.
Van burn-out naar doorbraak
Ik had nul energie. Ik huilde de hele dag, lag veel in bed en sleepte mezelf overeind om er nog enigszins voor de kinderen te zijn. Maar een leuke moeder was ik niet – altijd moe, geen energie voor speelafspraken, wat me vervolgens weer een schuldgevoel gaf. Dit was niet het leven dat ik wilde.
Toch bleek die burn-out achteraf een cadeau. Het dwong me om alles anders te doen. Ik stopte met mijn baan in de GGZ en begon voor mezelf. Ik koos voor míjn pad, volgde mijn hart en ging mijn passie leven. Alleen al doen waar ik écht blij van word, gaf me meer energie dan ooit. Ik nam de regie over mijn leven terug.
Een van mijn favoriete uitspraken is inmiddels: Je bent je eigen kapitein op het schip. Niemand anders bepaalt welke koers ik vaar, dat doe ik zelf. Dat besef was niet altijd makkelijk, maar oh, wat is het krachtig.
Wat mij drijft
Ik wil de wereld een stukje mooier maken en daarin mag ik mezelf niet klein houden. Mijn eigen ervaringen – en geloof me, die waren niet altijd rozengeur en maneschijn – hebben me zoveel geleerd. Die lessen geef ik met liefde door.
Ik ben recht door zee, een eigenschap die ik van mijn oma heb. Ooit gaf ik haar een tegeltje met de tekst: Niet links, niet rechts, maar recht doorzee. Precies hoe ik in het leven sta. Ik bewandel mijn eigen pad, noem het eigenwijs of misschien gewoon Rotterdamse mentaliteit: niet lullen maar poetsen. Ik geloof erin dat je het meeste leert door te doen en te ervaren. Niet alleen praten, maar doen! Van denken naar voelen, bewustzijn vergroten en die heerlijke aha-momenten creëren. Ik hou van aha-momenten. Soms moet iets me tien keer verteld worden voor het echt indaalt, maar als het kwartje valt… heerlijk!
Als je me zou kennen, zou je weten dat…
- Van april tot september vind je me elk weekend in het bos, samen met mijn man en kinderen. Onze retro Kip-caravan is mijn ultieme ontspanningsplek.
- Ik het liefst buiten ben, vooral in het bos of de bergen.
- Ik dol ben op realityprogramma’s – heerlijk om menselijk gedrag te analyseren.
- Films me vaak te lang duren. Anderhalf uur is echt mijn max!
- Ik gek ben op de winter en sneeuw (mijn Finse roots misschien?).
- Ik het liefst in een trainingsbroek en sneakers loop. Op hakken zul je me niet snel zien.
- Make-up meestal niet aan mij besteed is. Luiheid of gewoon geen waarde aan hechten? Geen idee.
- Dat ik vroeger een echt ballet meisje was, ik heb als klein meisje veel gedanst en zelfs op het conservatorium gezeten.
- Mijn ochtend begin met koffie met havermelk.
- Dat ik verslaafd ben aan drop, dat is echt by far mijn lievelings snoep.